میلاد حضرت امام حسن کریم اهل بیت بر همه دوستان مبارک

به قول وبلاگای بچه ها

پ.ن.1: امشب بعد کلی کم فرصتی یه فرصت باز کردم برای نت گردی و سر زدن به وبلاگ دوستای قدیمی

انشرلی(وبای قدیمیش الان که نمیدونم هسش یا نیسش)، گویانه(ترجمه زندگی)، محرم اسرار، یارجکیگوری، و...

پ.ن.2: توی یکی از این وب گردی ها رفته بودم سراغ وبلاگ محرم اسرار داشتم میخوندم

آبجی بزرگه اومده یه گشتی دور اتاق و سالن زده میگه یه صدای ابی میاد نکنه جایی لوله سوراخی چیزی شده

منو میگی یه نگاه به ابجی بزرگه کردم پوکیدم از خنده

متن زمینه وبلاگ محرم اسرار صدای بارون پخش میشه اباجی جونیمم خابالو بود فک کرده جایی نشتی داره

پ.ن.3 : خبری در راه است به زودی اعلام میگردد :)

عید همگی مبارک

امشب اومدم مثل گذشته وب گردی کنم

به وب دوستایی که سابقا زیاد سر میزدم یه سری بزنم

اول از همه وب محرم اسرار رو انتخاب کردم چون اخرین نظر رو روی مطلبم در مورد روز پدر رو گذاشته بودن

وب رو باز کردم اخرین مطالب روی وبلاگ سه مطلب بود  سعی کردم با این ذهن آشفته مطلب رو بخونم نمیشد هی پرش داشتم

گفتم میرم دومی که درمورد آیه و تفسیرش بود تاریخش مال 4/02 بود نمیدونم چرا دلم دنبال بهانه بود بازم اونم نصفه نیمه خوندمش و اومدم سر متن بعدی

اول دقت کردم به پایین متن

راستی مگه امروز یه بهتر بگم امشب، عید نمی شه؟ پس چرا امروز رو ریست نمی کنن بشه اول فروردین :دی !

عید چشممو گرفت

هرسال حس شیرینی داشت اما امسال چی

تاریخ رو نگاه کردم 29/12/92

دردی سوزناک تموم وجودمو گرفت بغض کردم یادم اومد اون موقع سه روز بود که مامان رفته بود برا همیشه:(. صفحه وب رو بستم و منصرف شدم برم سمت وب بقیه بچه ها

دلتنگم جاشون خالیه تیکه ای از وجودمو با خودشون بردند :(

یه بنده خدایی میگفت بی بی زمانی که بابا فوت کرد خیلی کم حرف شدی ولی شادی رو میشد دید تو صورتت اما حالا که مامانت هم رفته علاوه بر کم حرف شدن مفرطت دیگه اون برق شادی از نگاهت پریده میخندی اما از صمیم قلب نیس:(

کلی حرف میاد تو ذهنم و میره دلم میخاد بگمشون اما دستام توان نداره

دیگه معنای واقعی عید رو نخواهم فهمید هیچ زمانی:(

دلم ماتمکده س:(

(به یاد پدرم عزیزم روزت مبارک)

  خدایاااااااااااا بابام جونم کجاس امروز روز پدره من که پدر ندارم

بابا بدون تو چطوری این روز و تحمل کنم خداااااااااااا

من عاشق پدرم هستم

بابا جونم تو بهترین هدیه روز پدر رو 60 روز پیش گرفتی همون موقع که مامان اومد پیشت

توی خوابم داشتی براش ریسه لامپ میبستی با عجله بهم گفتی سر این ریسه رو بگیر الان مامانت از مکه میرسه

بابا جونم روزت مبارک

بابا این روزا خیلی دعامون کن

این روزا خیلی به دعای خیرتون نیاز داریم

هم دعای شما هم مامان

روزت مبارک بابا جان

دلتنگ کسی که باشی
بهار بیاید یا نیاید هیچ فرقی نمی کند!
تو تنها عبور ماه و سال را
نظاره می کنی
بی آنکه
لباس تازه ی هر فصل را
پوشیده باشی!
دیگر هیچ ستاره ای در آسمان
چشمانت را خیره نمی کند!
هیچ لبخندی
دلت را نمی لرزاند!
و مادامی که به رسم تنهایی
کنار پنجره ایستاده ای
همه ی اجسام را
به یک رنگ و شکل می بینی!
دلتنگ کسی که باشی
دنیا برایت اتاق کوچکی می شود
آنقدر کوچک...
که تنها از روی بغض
خستگی... و بی حوصلگی
روزگارت را در آن
سپری می کنی!
دلتنگ کسی که باشی
به خاموشی رو می آوری
به دردها پناه می بری
و زمانی که طنین آه
آشیانه ای را که در سکوتی محض
روی خاطره ها ساخته ای
ویران می کند
به اشک مجال روییدن می دهی!
دلتنگ کسی که باشی
کسی که می دانی هیچوقت نمی آید
آنقدر از زمین فاصله می گیری
که هیچ احساس ملموسی
حتی به گاه سرودن شعری تازه
تو را به حقیقت زندگی
باز نمی گرداند!

از: امیر ساقریچی

مامانم من موندمو یه دنیا دلتنگی :( منم ببر پیش خودت:(

سلام

امشب بعد قرنی داشتم مثه قدیما وب گردی میکردم رفتم شبکه اجتماعی تبیان

داشتم تیکه تیکه مطلب به مطلب بچه های شبکه رو میخوندم یهو برخوردم به یه اسمی که اسمش مثه بقیه آبی رنگ نبود

یعنی چی خو چه معنا داره این با بقیه فرق بکنه یه لحظه به چشمام شک کردم یکی دوبار چشمامو محکم زدم بهم شاید که اشتباه میکردم اما نه درست بود اما هنو شک داشتم باز رفتم مطلب بالایی که بچه ها زده بودند اسم های کاربری آبی رنگ بود آبی که نه سورمه ای اما خب چرا اوشون اسمش مثه بقیه نبود و سبز کم رنگ بود؟؟؟

رفتم سر زدم به صفحه ش دیدم عکسشون آشناست اما نوشتن تازه واردن بچه ها ورودشونو تبریک گفتن خو پ چرا من نمیشناختمشون فقط برام آشنا بود آخ که چه زود پیری بهم رخ نموده یه زمانی بود حتی کوچیکترین چیز ها هم یادم بود اما الان چی ای بابا

خو حالا یعنی چی این قیافه خمود رو گرفتی عععع!!!!

رفتم سرچ اسمشون رو دیدم بهله میشناسم فقط یه کم من کم حافظه شدم

ایشون کسی نستن جز آقای وحید یامین پور

ورودی صفحه شخصیشون توی یه کادر سفید کنار عکسشون این رو نوشته:

گاهی یکنواختی سرتاسر زندگیت رو میگیره

هرکار میکنی که از این یکنواختی دربیایی بیشتر در این وضعیت فرو میری

وضع الان من همینطوره

دلم خوش بود میخونم برا ارشد اما تازگی به قدری درگیر کارای خونه و مریضی مامان میشم که وقتی از کار فارغ میشم فقط دلم میخواد بشینم یه گوشه اما این گوشه نشینی هم به حالم سودی نداره

خب بالاخره بعد چندین سال درس خوندن از خودت انتظار داری که از این درسی که خوندی بهره ای ببری

دنبال تغییری میری دنبال کار نیازمندی هارو بر میداری به دفاتر فنی میسپری که اگر کسی ترجمه خواست هستی شمارتو میذاری میری یکی دوتا دارالترجمه  میسپری که کار ترجمه کسی خواست بهت اطلاع بدند

میری موسسات زبان ازشون میخوای که برای دوره های TTC (تریبت مربی زبان) خبرت کنن کلاساشو میری اما بعد از برگزاری امتحانش میفهمی مدرکش اصلا معتبر نیست و اموزشگاه های دیگه اصلا قبول ندارن دوره ای رو که رفتی تست میگیرن ازت یکی درگوشت میگه اینجا اگر بتونی بند پ رو رعایت کنی شاغلی نتونی ول معطلی خب به طبع دست از پا دراز تر از موسسه میزنی بیرون

توی آگهی های نیازمندی نگاه میندازی یکی دوجا نوشته خانم مسلط به زبان انگلیسی جهت کادر در یک شرکت بازرگانی با سر میری یه نگاه میندازه به قد و بالات یه چهارتا تست میگیره بعدم در کمال ناباوری بهت میگه خوبی ها اما یه مشکلی که هست اینه که شما چادری هستی من دنبال یه کسی هستم که برام جاذبه مشتری داشته باشه

خب ای کوفت ای مرگ تو دنبال عروسکی برا جلب مشتری نه کسی که مسلط به زبان باشه و بتونه برات کار بگیره از کشورای دیگه

کم کم به این نتیجه میرسی که کلا رشته ای که یه زمانی همه میگفتند به به عجب رشته ای رفتی همه جا براش کار هست رو هوا میزننت همه جا میتونی خودتو جا بدی به درد نمیخوره و تصمیم میگیری بیخیال رشته ی خودت بشی و بری دنبال مهارتی که بلدی میری تو موسسه کاریابی فرم پر میکنی عنوان رشته ت رو مینویسی مهارتایی هم که بلدی رو مینویسی من جمله کار با کامپیوتر و برنامه های افیس

نمیدونم چرا هر بار این موسسه نفهم با من تماس میگیره منو میکشونه بالای سه طبقه اونم از پله های نه چندان معمول و بلندتراز حد استاندارد بعد میگه باید مصاحبه بشی و هر بار میخاد برا من کلاس اموزشی آی سی دی ال بذاره که منو فن بلد بکنه و در ازاش 300هزار تومن ناقابل طلب میکنه هر بارم میگم بابا من اینارو بلدم هر بارم یه لبخند صفیح اندر عاقل بهم میزنه و میگه خب بذارید براتون توی فرمتون بنویسم

خب اخه ادم عاقل من اینارو توی فرم نوشتم دوست داری بنویسی بنویس روزی صدبار از روش بنویس اه

اسمشه موسسه کاریابیه اما در واقع موسسه سرکاریه و کار برات پیدا نمیشه و میشی از همه جا مونده و از همه جا رونده و با خودت میگی جهنم که کار پیدا نمیشه میری خودتو درگیر کارای خونه میکنی با خودت میگی هم کارای خونه رو میکنم هم درس میخونم برا ارشد اما چشم باز میکنی میبینی چند جفت چشم متوقع برات پیدا میشن که ازتانتظار بیهوده دارن

تو که تو خونه ای بیکاری اینکارم بکن اینکارو انجام بدی چی میشه باید اصلا انجامش بدی چشم باز میکنی میبینی اینقدر کارای متفرقه دورت رو گرفتن که وقت درس خوندنم پیدا نمیکنی و میشی یه ادم حسرت به دل بیماری مادر هم مزید بر علت میشه

اون وقته که اونقدر گوشه گیر میشی که حتی وقتی یه پیاممیاد روگوشیت که سلام حالت چطوره چه کم پیدایی حتی حوصله جواب دان هم نداری هیچ تنوعی نیست هیچ کاری نیست هیچ سرگرمی و تفریحی نیست روزات از پی هم میگذرند و درگیر روزمرگی میشی :(

هی روز گار چه کردی! :(